Seneca, Octavia
Rudolf Peiper, Gustav Richter, Ed.

Nvtr.
Vox en nostras perculit aures
tristis alumnae; cesset thalamis
inferre gradus tarda senectus?

Oct.
75Excipe nostras lacrimas, nutrix,
testis nostri fida doloris.

Nvtr.
Quis te tantis solvet curis,
miseranda, dies?

Oct.
Qui me Stygias mittet ad umbras.
[p. 400]

Nvtr.
80Omina quaeso sint ista procul.

Oct.
Non vota meos tua nunc casus,
sed fata regunt.

Nvtr.
Dabit afflictae meliora deus
tempora mitis; tu modo blando
85vince obsequio placata virum

Oct.
Vincam saevos ante leones
tigresque truces,
fera quam saevi corda tyranni.
odit genitos sanguine claro,
90spernit superos hominesque simul,
nec fortunam capit ipse suam
quam dedit illi per scelus ingens
infanda parens, licet ingratum
dirae pudeat munere matris
95hoc imperium cepisse, licet
tantum munus morte rependat,
feret hunc titulum post fata tamen
femina longo semper in aevo.

Nvtr.
Animi retine verba furentis,
temere emissam comprime vocem.

Oct.
100Toleranda quamvis patiar, haud umquam queant
nisi morte tristi nostra finiri mala.
genetrice caesa, per scelus rapto patre,
orbata fratre, miseriis luctu obruta,
maerore pressa, coniugi invisa ac meae
105subiecta famulae luce non grata fruor,
trepidante semper corde non mortis metu,
sed sceleris— absit crimen a fatis meis,
mori iuvabit; poena nam gravior nece est
[p. 401] videre tumidos et truces miserae mihi
110vultus tyranni iungere atque hosti oscula. no
timere nutus cuius obsequium meus
haud ferre posset fata post fratris dolor
scelere interempti, cuius imperium tenet
et sorte gaudet auctor infandae necis.
quam saepe tristis umbra germani meis
offertur oculis, membra cum solvit quies
et fessa fletu lumina oppressit sopor:
modo facibus atris armat infirmas manus
oculosque et ora fratris infestus petit,
120modo trepidus idem refugit in thalamos meos
persequitur hostis atque inhaerenti mihi
violentus ensem per latus nostrum rapit.
tunc tremor et ingens excutit somnos pavor
renovatque luctus et metus miserae mihi.
125adice his superbam paelicem, nostrae domus
spoliis nitentem”, cuius in munus suam
Stygiae parentem natus imposuit rati,
quam dira post naufragia superato mari
ferro interemit saevior pelagi fretis:
130quae spes salutis post nefas tantum mihi?
inimica victrix imminet thalamis meis
odioque nostri flagrat et pretium stupri
iustae maritum coniugis poscit caput.
emergere umbris et fer auxilium tuae
135natae invocanti, genitor, aut Stygios sinus
tellure rupta pande, quo praeceps ferar.